...Μια Πνοή

Στεκουμαι ομπρός σου. Θωρώ σε. Νιώθω πού βρισκεσαι... μονοπάτια του νου περπατημάνα που πολλούς μεσ' τη μοναξιά. Εναν πραμα ανακάλυψα. Πως που το χαμηλόττερον σκαλιν άμαν σηκωθείς, τίποτε πια εν σε καμνει να γυρίσεις πισω. Εν χρειάζεται. Που την άλλη, αν δεν γνωρίσουμεν τα έγκατα του εαυτού μας, ότι τζαι να "γινούμεν" εν θα'ν αληθινό.

Πολλοί κάμνουν το λάθος να μείνουν τζαμαί, στα έγκατα, νιώθοντας μιαν πίκρα γλυτζιά πως εν "ηρωομάρτυρες" τάχα της ζωής. Μα ένν'ενει. Γιατί τζείνον που τους κρατά τζαμαί εν η καύλα του εγωϊσμού, εν ο πόθος να εύρουν κάτι μοναδικό, τζαι μες τούντον πόθο ξεχνούν τον εαυτόν τους, ξεχνούν την καρκιά που χτυπά μεσα τους, μοναδική, μόνο για τζείνους χτυπά.

Ενι ξέρουν ότι άμαν ο εγωϊσμός πλέον τους καθηλώσει τζαι η καρκιά σταματήσει να χτυπά στην πόρτα της ζωής, άλλες τόσες καρκιές εννα παραδωθούν.

Ενι ξέρουν ότι τη στιγμή που εννα αποφασίσουν να σταθούν τζαι να πουν Κανεί πιον, προχωρώ, έστω τζι' αν δεν ξερω που πάω, περπατώ - τζείν'την στιγμή άλλοι τόσοι ενν' αφουγκραστούν ν' ακούσουν τον χτύπο της καρκιάς.

Στέκεσαι ομπρός μου. Ο πόνος της ζωής εν μεγάλος, γιατί εγαμήσαμεν την. Νιώθω σε. Αγκαλιάζουμεν τον πόνο.

Σε μιαν αγκαλιά όπου εν ξεχωρίζεις πιον ποιος εν ποιος, αναπνέουμεν. Ο χρόνος σταματά, μα εμείς αναπνέουμεν ασταμάτητα. Τζαι ο πόνος λιώνει, χάνεται μες την πνοή, σαν'να τζαι εξατμίζεται. Που πέτρα γίνεται δάκρυ, που δάκρυ σύννεφο.

Λόγια εν έχουμεν να πούμεν. Στεκούμαστεν στιγμές ίσως τζαι αιώνες τζαι θωρούμεν μες τ'αμμάθκια μας όσπου η μόνη ουσία εν η πνοή που ανταλλάσσουμεν σαν'να είμαστεν ένα.

Την επόμενη στιγμή σφίγγεις μου το σχιέριν, τζι'εγώ σφίγγω το άλλον σου σχιέρι. Άλλη μια στιγμή, άλλη μια πνοή, τα μμάθκια μας γελούν σε αναγνώριση της ζωής τζαι της δύναμης που βιώννουμεν μες την απλότητα τούτη. Ταυτόχρονα, ο καθένας μας κάμνει ένα βήμα, σημάδι ότι τωρά εννα περπατήσει ο καθένας τον δρόμον του. Θωρώ σε τζαι θωρείς με τζαι ξέρουμεν ότι παίρνουμεν μαζίν μας τη δύναμη τούτη, εν μοιράζεται καν, εν δαμέ με κάθε πνοή, εν παντού όπου είσαι, εν παντού όπου είμαι.

Ο χωρισμός εν αφήννει σημάδιν. Το μόνον σημάδι να μας θυμίζει εν στα υγρά μμάθκια τζείντων αθρώπων που εννά'βρουμεν στο δρόμο μας, που εν χωρίζουν το δάκρυ που το γέλιο, που εννα αγκαλιάσουν ότι ζωντανόν εύρουν μπροστά τους χωρίς να σκεφτούν δεύτερη φορά, που εννά σηκώσουν το σχιέριν τους να σου δώκουν πάτσον άμαν σε δουν τζαι περιπαίζεις τον εαυτό σου.

Περπατούμεν χωρίς σταματημό ως την επόμενη στιγμή, την επόμενη πνοή που εννα μοιραστούμεν.